♦️وَ قَالَ (علیه السلام): نَحْنُ النُّمْرُقَةُ الْوُسْطَى 
ما تکیه گاهی [النُّمْرُقَةُ] هستیم.(ما متکای وسطیم)که بین انسانها قرار گرفتیم و دو گروه هستند باید به ما تکیه بزنند.

♦️ بِهَا یَلْحَقُ التَّالِی
 کسانی که کوتاهی کرده عقب ماندند.
پشت سر ما هستند باید حرکت را تند کنند تا بما ملحق شوند.
تکیه گاه محکم عالم ما هستیم .
عقب مانده ها باید برسند و این دسته افرادی هستند که اهل بیت را از مقام خود پایین آورده و یک شخص عادی می پندارند.

♦️ وَ إِلَیْهَا یَرْجِعُ الْغَالِی
گروه دوم کسانی که غلو کننده هستند.
از اهل بیت جلو افتاده مسیر را اشتباه رفته باید بر گردند.
ما را در مقام ربوبیت قرار دادند در حالیکه ما رب نیستیم .

⭕️لفظ نُمرقه به معنای پشتی و متکا است، قرآن کریم میفرماید: 
《وَ نَمارِقُ‌ مَصْفُوفَةٌ؛ غاشیه – ۱۵》
در بهشت پشتی‌هائی به صف شده برای اهل بهشت مهیا گردیده است.

⛔️نمرُق بمعنای پشتی که معمولا بسمت دیوار گذاشته و انسان تکیه بر آن میزند.اما در بین عرب  مرسوم است که پشتی در پشت فرد نیست بلکه بین دو نفر قرار میگیرد که آرنج خود را بران قرار می دهند و در گفتگو هم صورتها بهم نزدیکتر است.
در هیچ امری نباید افراد کند و تندروی داشته باشند.
در انتخاب مسیر درست حد اعتدال را باید در نظر گرفت نه افراط و نه تفریط .
بعد از انتخاب راه درست ، میانه روی ، آهسته رفتن معنا ندارد باید سرعت گرفت .« فاستَبقوا الخیرات » 
در مورد ترکیب ” النُّمْرُقَةُ الْوُسْطَى” سه نظر وجو دارد:

⭕️الف. ما متکای کوچک هستیم (در لغت گفته اند: النمرقه: الوساده الصغیره)  به این اعتبار که رسول الله تکیه بزرگ امت و حتی خود اهل بیت است. 
(به گفته قطب راوندی)
ما اهل بیت تکیه گاه کوچکی هستیم که مردم باید به سمت ما توجه کنند . اگرچه خود ما هم نگاهمان و اسوه گیری مان از رسول الله است.

⭕️ب. ما متکای میانه هستیم.
آیت الله مکارم میفرماید: تشبیه و استعاره اهل بیت به نُمرقه از آن جهت است که پشتى وسط و میانه، پشتى ممتازى بوده که در صف پشتى هاى مجلس مورد توجه و جایگاه افراد شریف تر بوده است.
یعنی: آنها که پایین ترند باید رو به سوى ما کنند و آنها که بالاترند باید نگاه خود را به ما باز گردانند و همگى راه اعتدال را پیش گیرند.
ما معیار و ملاک میانه روی و اعتدال هستیم، نه از ما تندرو تر باشید، نه از ما عقب بیفتید. چا جای پای ما بگذارید و در همین مسیر ما حرکت کنید.

⭕️ج. ما متکای افضل هستیم.
برخی شارحان نهج البلاغه، لفظ “الوُسطی” را به معنای افضل میدانند، نه اوسط و میانه. قرآن کریم در جریان سوره قلم وقتی قصه پیرمردی را ذکر میکند:
 که زراعت داشت و ثروتمند بود ولی به اندازه نیاز از دارایی استفاده میکرد و مابقی را میبخشید.
 ولی بعد از مرگ او فرزندانش تصمیم گرفتند که به فقرا کمک نکنند. بر اثر این بخل نیمه شبی صاعقه ای آمد و کل باغ آنها را سوزاند. بعد یکی از برادران گفت: 《قَالَ أَوْسَطُهُمْ أَلَمْ أَقُلْ لَکُمْ لَوْلَاتُسَبِّحُونَ؛ قلم – ۱۴》 
یکی از آنها که از همه عاقلتر و افضل تر بود گفت: «آیا به شما نگفتم چرا تسبیح خدا نمی‌گویید؟!

💮با توجه به این آیه برخی شارحان اوسط را به معنای افضل میدانند لذا معنای حکمت اینگونه میشود:
ما بهترین تکیه گاه هستیم، کسانی که از ما عقب افتاده اند باید خود را به ما برسانند و آنها که از ما جلو زده اند باید به ما بازگردند.

❌نتیجه: اهل بیت معیار و میزان اعتدال هستند. همه ما باید روش و منش بندگی را از آنها یاد بگیریم. نه در زندگی عصبانی باشیم، نه بی خیال باشیم . نه زود باور باشیم، نه قساوت قلب داشته باشیم. کیفیت برخورد اهل بیت با دوستان و دشمنان را ببینیم. کیفیت برخورد اهل بیت با نظرات مخالف خودشان را ببینیم. 
نه از اهل بیت جلوتر برویم نه از اهل بیت عقب بیفتیم.

⭕️مقصود از تالی و غالی چیست!!
منظور از «تالى» کسانى هستند که اوصاف برجسته ائمه را انکار مى کردند و آنان را در حد فردى معمولى قرار مى دادند و منظور از «غالى» کسانى که آنان را از حد امام معصوم بالاتر برده و صفات خدایى برایشان قائل مى شدند و حتى گاهى به الوهیت آنها رأى مى دادند.

⭕️ نمرُق مقامی نیست فقط برای اهل بیت باشد. انتظاری که اهل بیت از شیعیان دارند اینست که به این جایگاه  تکیه وسطیٰ برسند.

💮امام باقر علیه السلام فرمود : 
 یا معشرَ شیعةِ ال محمدٕ کونوا نُمرقَةِ الوسطی 
هر یک از شیعه و مومن باید تکیه گاه دو گروه باشد.و بقولی هر مومن باید مانند دیوار خانه باشد.
هر دیوار شانه ای دارد که روی او تیرچه ، بلوک ، سیمان قرار دارد . دیوار سست با همه سقف فرو می ریزد.
هر مومن شیعه یک دیوار است که زحمت، سنگینی، فشار، بر روی او قرار دارد اما خم به ابرو ندارد.

⭕️مقصود از تالی و غالی:
 منظور از «تالى» کسانى هستند که اوصاف برجسته ائمه را انکار مى کردند و آنان را در حد فردى معمولى قرار مى دادند و منظور از «غالى» کسانى که آنان را از حد امام معصوم بالاتر برده و صفات خدایى برایشان قائل مى شدند و حتى گاهى به الوهیت آنها رأى مى دادند.

⛔️شخصی از امام باقر پرسید مقصود از جاماندگان که باید به شما برسند  و جلو رفتگان که باید به شما بازگردند چیست؟
فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ مِنَ الْأَنْصَارِ یُقَالُ لَهُ سَعْدٌ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا الْغَالِی؟
مردى از انصار بنام سعد عرضکرد: قربانت، غلوّکننده کدامست‌؟
 قَالَ قَوْمٌ یَقُولُونَ فِینَا مَا لَا نَقُولُهُ فِی أَنْفُسِنَا فَلَیْسَ أُولَئِکَ مِنَّا وَ لَسْنَا مِنْهُمْ
  فرمود: مردمى که در باره ما می گویند آنچه را که در باره خود نمی نگوئیم، اینها از ما نیستند و ما از آنها نباشیم.
 قَالَ فَمَا التَّالِی قَالَ الْمُرْتَادُ یُرِیدُ الْخَیْرَ یُبَلِّغُهُ الْخَیْرَ یُؤْجَرُ عَلَیْهِ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَیْنَا  گفت: عقب مانده کدامست‌؟ فرمود: کسى که طالب خیر است: خیر باو میرسد  (زیرا عاقبت جوینده یابنده بود) و بهمان مقدار نیتش پاداش دارد _درحالی که شیعیان ما به خیر رسیده اند و فقط طالب نیستند
 فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا مَعَنَا مِنَ اللَّهِ بَرَاءَةٌ وَ لَا بَیْنَنَا وَ بَیْنَ اللَّهِ قَرَابَةٌ وَ لَا لَنَا عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ وَ لَا نَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ إِلَّا بِالطَّاعَةِ  سپس رو بما کرد و فرمود: بخدا ما از جانب خدا براتى نداریم، و میان ما و خدا قرابتى نیست و بر خدا حجتى نداریم و جز با اطاعت بسوى خدا تقرب نجوئیم.
 فَمَنْ کَانَ مِنْکُمْ مُطِیعاً لِلَّهِ تَنْفَعُه‏ وَلَایَتُنَا وَ مَنْ کَانَ مِنْکُمْ عَاصِیاً لِلَّهِ لَمْ تَنْفَعْهُ وَلَایَتُنَا وَیْحَکُمْ لَا تَغْتَرُّوا وَیْحَکُمْ لَا تَغْتَرُّوا 
پس هر کس از شما که مطیع خدا باشد دوستى ما سودش دهد و هر کس از شما نافرمانى خدا کند دوستى ما سودش ندهد، واى بر شما! مبادا فریفته شوید. (واى بر شما مبادا فریفته شوید.)

📕مفاتیح دردعای صلوات شعبانیه می خوانیم:
 اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد و آلِ مُحَمَّد  یَأْمَنُ مَنْ رَکِبَها وَیَغْرَقُ مَنْ تَرَکَهَا
خدایا! بر محمد و آلش(علیهم السلام) درود فرست، کشتى روانی که در گردابهاى بى‌پایان، هرکه سوار آن شوددر امان است و هر که آن را وانهد غرق میشود.
 الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مارِقٌ وَالْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زاهِقٌ واللاّزِمُ لَهُمْ لاحِقٌ
هر که از اهلبیت پیش افتد از دین خارج شده و هرکه از آن‌ها عقب افتد نابود شده ست، ملازم و همراه ایشان به حق واصل گردیده است.

📕در زیارت جامعه کبیره هم آمده :
 فَالرّاغِبُ عَنْکُمْ مارِقٌ وَاللاّزِمُ لَکُمْ لاحِقٌ    
رویگردان از شما از دین خارج گشته ،
و ملازم شما به حق رسیده
وَالْمُقَصِّرُ فی حَقِّکُمْ زاهِقٌ
 و مقصر در حق شما نابود است،
وَالْحَقُّ مَعَکُمْ وَ فیکُمْ وَ مِنْکُمْ وَ اِلَیْکُمْ
 و حق با شما و در شما و از شما و به سوى شما است.
وَاَنْتُمْ اَهْلُهُ وَمَعْدِنُهُ
 و شما اهل آن و معدن آن هستید. 

⛔️بهترین حالت، حالت اعتدال است. به امام باقر عرض کردند: 
إِنَّ أَبَا ذَرٍّ رَحِمَهُ اللَّهُ کَانَ یَقُولُ الْفَقْرُ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنَ الْغِنَى
 به امام مجتبى علیه السلام گفته شد، که اباذر (ره) مى گفت: 
فقر در نزد من محبوبتر است از غنا
 وَ السُّقْمُ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنَ الصِّحَّةِ 
وبیماری محبوبتر از سلامتی است.
وَ الْمَوْتُ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنَ الْحَیَاةِ
و مرگ محبوبتر است از حیات دنیوی.
 فَقَالَ رَحِمَ اللَّهُ أَبَا ذَرٍّ وَ لَکِنِّی أَقُولُ مَنْ تَوَکَّلَ عَلَى اللَّهِ لَمْ یُحِبَّ أَنْ یَکُونَ فِی حَالَةٍ سِوَى حَالِهِ.
 حضرت فرمود: خداوند ابوذر را رحمت کند امّا من مى گویم: آن کس که بر حسن اختیار خداوند اعتماد کند، ( برخدا توکل کند)چـیزى را نمى طلـبد که جز خـداوند برایش انتـخاب کرده باشـد. و این است معـناى خشنودى در برابر حکم خداوند ـ

🔻نکته1 : 
 شیعیان هم باید  “تکیه های معتدل” باشند. امام باقر سلام الله علیه می فرماید: 
یَا مَعْشَرَ الشِّیعَةِ شِیعَةِ آلِ مُحَمَّدٍ کُونُوا النُّمْرُقَةَ الْوُسْطَى 
اى گروه شیعه آل محمد! شما تکیه‌گاه میانه باشید یعنى روشى داشته باشید خارج از حد افراط‍‌ و تفریط‍‌ تا دیگران بشما تکیه کنند
 یَرْجِعُ إِلَیْکُمُ الْغَالِی وَ یَلْحَقُ بِکُمُ التَّالِی  
 و آنکه غلو کرده و از حد وسط‍‌ خارج شده بسوى شما برگردد و آنکه عقب مانده خود را بشما برساند.

🔻نکته۲ :
 افراد اهل افراط و تفریط اگر برگردند، اهل بیت می پذیرند. 
علامه مجلسی در جلد ۵۰ بحار در شرح معجزات امام عسکری روایت نقل میکنند: شخصی است به نام ابویوسف (برخی او را همان ابن سکیت معروف میدانند.) شاعری شیعی و از ملازمان امام جواد، امام هادی و امام عسکری که معلم فرزندان متوکل بود و سر انجام بر اثر ابراز عشق به اهل بیت توسط متوکل کشته شد). او شاعربود و مدتی برای متوکل عباسی شعر می سرود. 
ابویوسف میگوید:
 وُلِدَ لِی غُلَامٌ وَ کُنْتُ مُضَیَّقاً 
فرزندم به دنیا آمده بود و شدیدا در فقر و نداری بودم.
 فَکَتَبْتُ رِقَاعاً إِلَى جَمَاعَةٍ أَسْتَرْفِدُهُمْ فَرَجَعْتُ بِالْخَیْبَةِ
به جماعتی که میشناختم نامه نوشتم و از آنان درخواست کمک کردم ولی چیزی کمک نکردند و ناامید شدم.
 قَالَ قُلْتُ أَجِی‏ءُ فَأَطُوفُ حَوْلَ الدَّارِ طَوْفَةً وَ صِرْتُ إِلَى الْبَابِ 
به خودم گفتم: می روم اطراف خانه ی امام حسن عسکری دوری می زنم.
 فَخَرَجَ أَبُو حَمْزَةَ وَ مَعَهُ صُرَّةً سَوْدَاءُ فِیهَا أَرْبَعُ مِائَةِ دِرْهَمٍ  
به در خانه رسیدم ابوحمزه بیرون آمد، کیسه ی سیاه رنگی به من داد در آن چهارصد درهم بود.
 فَقَالَ یَقُولُ لَکَ سَیِّدِی أَنْفِقْ هَذِهِ عَلَى الْمَوْلُودِ بَارَکَ اللَّهُ لَکَ فِیهِ 
گفت: سیدم می گوید: این را برای نوزاد هزینه کن خداوند او را برایت مبارک گرداند.

اللهم الحقنا بالصالحین